غیبت کبراى امام عصر ارواحنا فداه

قیام به هنگام شنیدن اسم مبارک

دیگر از امورى که نه تنها وظیفه بلکه مقتضاى ادب و احترام نسبت به ساحت قدس ولى الله الاعظم امام زمان ـ ارواحنا فداه ـ است، آنکه هنگام یاد نام مقدس «قائم» از جاى برخاسته و دست بر سر نهاده و تواضع و احترام به جاى آورده شود و این چیزى ست که در احادیث نیز بدان سفارش شده است، بنگرید:

سئل الصادق  ـ  علیه السلام ـ عن سبب القیام عند ذکر لفظ القائم من ألقاب الحجّة. قال: لأنّ له غیبة طولانیة ومن شدة الرأفة إلى أحبته، ینظر إلى کل من یذکره بهذا اللقب المشعر بدولته والحسرة بغربته ومن تعظیمه أن یقوم العبد الخاضع لصاحبه عند نظر المولى الجلیل إلیه بعینه الشریفة، فلیقم ولیطلب من اللّه جلّ ذکره تعجیل فرجه.

از حضرت صادق ـ علیه السلام ـ درباره ى علت ایستادن هنگام یاد شدن نام «قائم» که از القاب حجت ـ ارواحنا فداه ـ است سؤال شد؟ امام ـ علیه السلام ـ فرمود: همانا او ـ امام زمان ارواحنا فداه ـ را غیبتى طولانى است و از بسیارى محبت و رأفت نسبت به دوستان خود، نظر مى کند بر هر یک از آنان که او را با این نام بخواند، چرا که این نام یادآور شکوه دولت او و افسوسى بر غربت اش خواهد بود. و از رسوم ادب اینکه غلام هنگام نظر انداختن مولاى بزرگوار خود، بایستد و خضوع کند و از خداوند فرج و ظهور او را تمنا دارد.

این زیبا حدیث که از امام صادقان روایت شد خود حکایت از نکته اى بس ژرف و سترگ دارد و آن این که چون قائم آل محمد ـ علیهم السلام ـ شخصیتى فرا زمانى دارد و مخصوص دوران پس از تولد خویش نیست و در زمان دیگر امامان و بلکه پیامبران گذشته و حتى ما قبل از خلقت عالم حضورى آگاه داشته است; این سنت و شیوه ى دوستان اهل بیت ـ علیهم السلام ـ حتى در زمان امام صادق ـ علیه السلام ـ بوده است; که راوى از علت این رسم و ادب جویا مى شود.

وروی عن الرضا ـ علیه السلام ـ فی مجلسه بخراسان انه قام عند ذکر لفظة القائم ووضع یدیه على رأسه الشریف وقال اللّهمّ عجّل فرجه وسهل مخرجه ـ وذکر من خصائص دولته ـ

و نیز از حضرت رضا ـ علیه السلام ـ نقل شده است که در مجلس خود در خراسان هنگامى که از قائم یاد نمود، ایستاد و دستها را بر سر نهاد و فرمود: پروردگارا فرجش را باز رسان و ظهورش را آسان گردان ـ و سپس به برخى ویژگى هاى حکومت او پرداخت ـ. مى بینید که حجت خدا که خود پدر بزرگوار قائم ـ علیه السلام ـ است این چنین رسم ادب بجاى مى آورد و او کسى است که هرگز کارى را به گزاف نکرده است.